Bač: Bez staništa nema ni divljači

Vojvodina je deo Srbije ali i Evrope koji već duže vreme slovi kao područje sa najmanjom pošumljenosti koja se po (optimističkim) procenama kreće oko 7%, a verovatno i manje. Uništavanje staništa divljači, bespravna seča remiza, zakup pa zatim nedozvoljeno zaoravanje pašnjaka, uništavanje vegetacije duž guste mreže kanala, paljenje tršćaka i strnjišta i vesele igrarije sa hemijskim sredstvima-pesticidima po ataru dovele su do toga da se u Vojvodini i dalje dramatično smanjuju površine koje su bile staništa za divljač, pa se samim tim smanjuje i fond divljači. Struka kaže da bi pošumljenost trebala biti minimum oko 14%, a svedoci smo da je u Vojvodini to duplo manje! Ko je tu na kraju gubitnik? Pa pre svega divljač, čija brojnost opada, zatim država koja je vlasnik lovišta i divljači, a posebno lovci i lovačke organizacije koji su korisnici lovišta, i koji opstanak svojih udruženja umesto da finanasiraju lovnim turizmom po kom je Vojvodina ne tako davno bila poznata, sada opstanak svojih LU plaćaju iz svog džepa, kroz članarinu, da bi opet posle lovne godine bili nezadovoljni fondovima divljači, da se lov neretko pretvori u šetnju polupraznim lovištem. Najglasniji nezadovoljnici budu često upravo oni koji lov ne gledaju kao celinu aktivnosti na gajenju i čuvanju divljači, nego samo kao priliku za pucanje, a tako ne može dugo da traje. Staništa i divljač jesu obnovljivi prirodni resursi, ali brzina kojom nestaju staništa je mnogo veća od brzine obnavljanja fonda divljači.

Svesni ovog problema u pokrajini, na prošlogodišnjem konkursu za sredstva Fonda za razvoj lovstva bila je predvidjena i mogućnosti finansiranja zasada višegodišnjih remiza u lovištima. Jedni od onih koji su ovu mogućnost pametno iskoristili su lovci iz LU Bač, koji su polovinom februara ove godine završili projekat pošumljavanja u ovoj podunavskoj opštini. Kako saznajemo od predsednika LU Bač Borisa Jošića, ovo LU sa oko 150 članova gazduje lovištem od 13.000 ha, koje ima za vojvodjanske pojmove natprosečnu pošumljenost zahvaljujući blizini Dunava, ali i dalje nedovoljnu, posebno imajući u vidu da gazduju i sa krupnom divljači, jelenom i divljom svinjom. Pošumljavanje lovačke vlasničke zemlje je izvršeno sadnicama bresta, divlje kruške, topole, duda i divlje ruže, na površini od dva hektara. Prilikom sadnje pridržavali su se plana i šeme sadnje koji je sačinila struka. Apostrofiran je u razgovoru sa Jošićem problem kontrole korišćenja pre svega državne zemlje u zakupu, što je već pitanje za širu temu.

Kao predlog i ideja za ubrzano obnavljanje remiza predlažemo da se i lokalne samouprave-opštine uključe u projekte pošumljavanja tako što bi zemlju za koju nema interesa za zakup ili nije za obradu ustupili lovačkim organizacijama za sadnju remiza - korist bi bila obostrana, a ne da se finansiranje sadnje remiza odobrava samo za zemlju u vlasništvu LU, što je ograničavajući faktor.

Ne treba sumnjati da će ovakve i slične akcije koje se ovih meseci sve češće dešavaju u Vojvodini dugoročno dati dobre rezultate, pod uslovom da se uništitelji staništa obuzdaju, pre svega kontrolama, ali i prisustvom i nadzorom lovaca i akcijama nadležnih državnih organa. U nedavnom intervjuu sa stručnjacima iz ’Vojvodjanskog lovca’, ćerke firme Lovačkog saveza Vojvodine, naglašeno je upravo pitanje staništa za divljač kao hronični problem lovstva u pokrajini, a oni sigurno, kao i Jošić, znaju šta pričaju.